System Crasher / Oyunbozan’ı İstanbul Film Festivali’nde bir şekilde kaçırdığım için Ankara Film Festivali’nin hıncahınç dolu salonunda izledim, neyle karşılaşacağımı az çok tahmin ediyordum ama bu kadar çaresiz bir döngünün içine düşeceğimi tahmin etmemiştim.
Tatlılar tatlısı Benni çocuklar yaşadığı travmalar yüzünden birdenbire kendisini kaybedip öfke nöbetleri geçiren dokuz yaşında bir kız. Film çocuğun yaşadığı travmaların değil onun sonuçlarının ve onu nasıl kurtarırım derdinde. Bir yandan uyuşturucu bağımlısı bir anne ve iki küçük kardeş. Annenin hayatına aldığını adamların Benni’ye bir şekilde şiddet ya da taciz uyguladığını anlıyoruz ufak bir konuşmadan. Ve sonuç ortada. Normalini bulamayan bir çocuk!
Benni bir yandan arkasından koskoca bir sosyal hizmeti, sosyal sistemi de sürüklüyor. Bir çocuk için pervane olan koca bir sistemin çaresizliğine toslamak, her denemenin ellerinde patlaması ama buna rağmen yılmamaları ve sürekli yeni metotlar denemeleri… İster istemez kendi sosyal sisteminle kıyaslıyorsun, bir kere daha kahroluyorsun!
Benni’yi oynayan Helena Zengel o kadar müthiş bir performansla karşımıza çıkıyor ki, ondan o performansı nasıl aldıklarını, nasıl bir çalıma sistemi izlediklerini merak ediyorsunuz, bu anlamda filmin yönetmeni Nora Fingscheidt’i takdir etmek lazım. Bizi Benni’nin sancılı dünyasıyla karşılaştırıp, o yaştaki çocukların yaşadıkları çaresizlikle bir kez daha sınadığı için. Çünkü filmi izlerken sürekli sınanıyorsunuz. Benni’nin mutlu olup kendini bulacağı yer annesinin yanı gibi görünüyor, Benni’de bunu istiyor ama anne kendi içindeki sorunları halledemediği için Benni’den uzak duruyor.
Benni ufacık kafasında neden annesiyle olamadığının travmasını yaşayıp, etrafında olan her şeyi reddediyor, yaşıtlarıyla oynamayı reddediyor, istekleri olmadığı zaman her şeyi yıkıp geçiyor. Ya da bulunduğu ortamdan kaçıp annesine ulaşmaya çalışıyor. Benni’nin izledikçe iki duygunun peşinde olduğunu görüyoruz. Birisi annesi, diğeri yaşayamadığı baba figürü. O yüzden okula giderken ona eşlik eden Micha’yı baba olarak kabul etmeye hazır hale geliyor. Tabii Micha’da Benni için inanılmaz bir çaba harcıyor, onu ıssız doğanın ortasında tedavi etmeye çalışıyor. Ama ya tekrar sosyal ortamlara dönüldüğünde… Sosyal ortamlarda bizlerden beklenen şeyi yapmadığımızda yediğimiz hasta, sorunlu damgası, belki onu da sorgulamak lazım. Benni böyleyken biz yarattığımız sosyal ve güvenli ortamlarda çok mu normaliz! Her şeyin defalarca sil baştan yaşandığı filmde Benni adına yoruluyoruz bize hastane sedyesinden boş gözlerle bakarken.
System Crasher mükemmel toplumu yaratırken, aradan fırlayan pürüzleri (!) çözmek konusunda çok da başarılı olamayan ama çabalayan bir sistemi de gözümüzün önüne getirmesiyle, sevginin bir çocuğun ana maddesi olmasına rağmen kimden geldiğiyle ilintili olduğunu söylemesiyle ve bir çocuğun sosyal denek olduğunu kabul edip bu deneklik rolünü yıkmak için onlar kadar azimli olduğunu sürekli önümüze sürmesiyle anlam kazanan bir film. Tekrarlı bir anlatımı olmasına, sürekli denemesine rağmen yoran ama asla sıkmayan bir film. Ve Benni’nin küçük dünyasını rahatlatmak için ben ne yapabilirim acaba diye düşüneceğiz bir film Oyunbozan! Kaçırmayın!
