Ramin Matin imzalı Son Çıkış’ı izlediğimde her geçen gün üzerimize abanan şehrin hepimizi nasıl da etkilediğine bir kez daha tanıklık ettim. Yapılan beton yığınlarıyla cazibe merkezi haline getirilen, muhteşem siluetinin deyim yerindeyse içine edilen şehirde yaşamakla ilgili hepimizin canını yakan bir nokta var. Bu yazıyı evimin karşısında 1.5 yıldır devam eden, bir türlü bitmeyen ve sizlere gürültüsüz bir gün geçirtmeyeceğiz yeminini eden inşaat firmasının gürültüsü altında yazıyorum. Yani anlayacağınız bıçak kemiğe dayandı!

Modern yaşam üzerine çekilen filmlerde insanların gelişimi, teknolojiyi, bilimi vs. her zaman kendi çıkarları, egoları için kullanıp diğerlerini ezdiklerini görüyoruz. İşte şimdi de filmlerdeki fantazyanın, betonun evlerin bizi ele geçirip, bizi yaşamdan bezdirdiği bir distopyanın içindeyiz. Sinemanın öngörüsü bir kez daha galip geldi!

Tabii bizdeki fantazya boyutu binaların ayakların, köklerinden sökülüp, kötü bir ses tonuyla üzerimize gelmesiyle olmuyor ama durdukları yere üzerimize geldikleri kesin! Matin de böyle bir İstanbul hayaliyle(!) kahramanımız Tahsin’i bir hayli evirip çeviriyor. Hatta sudan çıkmış balığa çeviriyor ama Tahsin büyük şehir karmaşasına karmaşa ekleyen bir şirkette çalışıyor. Yani başına gelenlerde kendisinin payı var. Her şeyi bırakmaya olan gücünü eski arkadaşı Siren’de buluyor.

Siren İstanbul’u terk etmiş, kendisine sahil bölgesinde bir yaşam kurmuş ama sonrasında görüyoruz ki o da kurduğu yaşamın dinamikleri arasında kaybolmuş zavallı ve yalnız bir ruh! Burada Ramin Matin şehre vurduğu sille tokatı alternatif olarak sunulan, birçok insanın hayalini süsleyen batı, güney kıyıları için de yapıyor. Yani Siren gittiği yerde kurduğu organik düzenin esiri ve pazarlamacısı oluyor. Bu durumda her türlü çıkış yok durumunu gözümüzün içine sokuyor yönetmen. Ya da hazır olmadan bir yerden bir yere geçiş yapmanın dayanılmaz zorluğu ve hüznü üzerine bizi bilgilendirmeye çalışıyor.

Tekrar Tahsin’in ıstırabına gelirsek, yönetmen elini korkak alıştırmadığını, Tahsin’i özellikle de önayak olduğu yeni semtlerde mafyanın kucağına atar gibi mahallelinin kucağına atmasını biliyor. Hayatını kredi kartına, araba ve konforlu hayatın güvenine terk edip; diğer yaşam tarzlarını unutan Tahsin’e ve diğerlerine iyi, ütopik, abartılı, kimi zaman komik, kimi zaman gerilimli bir kovalamaca yaşatıyor. Bazı yerlerde abartının sınırı yok, özellikle de pazar çantalarını evine bıraktığı teyzenin evindeki sahneler uçlarda takılmanın iyi bir göstergesiydi. Velhasıl Tahsin’in başına gelmedik kalmıyor, İstanbul çıkamadığı bir girdaba dönüşüyor. Bizler de günlük olamasak da yılların verdiği alışkanlık ve robotlaşmayla o girdabın içinde debeleniyoruz. Filmin her anlamda ironik bir dili var, zaman zaman gerilimli ve de komik oluyor. Filmin ana fikri insanın huzurunun olmadığı hiçbir yerde yaşam kuramayacağı, alternatif diye sunulan şeyin onun daha da tadını kaçıracağı ve en azından B planı diye yanında yöresinde tuttuğu şeyin de bir gün patlayacağı yönünde… O zaman ne yapmak lazım? Film insanlıktan son çıkış noktasında bir kez daha düşünmemizi salık veriyor ve bizim için en uygun anda ve ruh halinde modern köleliği terk etmemizi söylüyor.

Deniz Celiloğlu kendisine bahşedilen çaresiz şehir insanı rolünü bir hayli iyi bir şekilde yerine getiriyor, aynı şekilde hayal kırıklığı yaratan köy insanı hayatını da… Son Çıkış yaşadıklarımızı ve yaşayacaklarımızı sorgulayan distopik dikkate alınması gereken bir film!

İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Gazetecilik Bölümü mezunu. Sinema yazarlığına Klaket sinema dergisinde başladı. Dört yıl Milliyet Sanat dergisi ve Milliyet gazetesinde sinema yazarı, kültür sanat muhabiri ve şef yardımcısı olarak çalıştı. İki yıl Skytürk Televizyonunda sinema, sanat ve ‘Sevgilim İstanbul’ programlarında yapımcı, yönetmen ve sunucu olarak görev aldı. Antrakt Sinema Gazetesi’nde iki sene editör olarak çalıştı. Tarihi Rejans Rus Lokantasına hazırlanan ‘Rejans Tarihi’ ve ‘Rejans Yemekleri’ kitabının editörlüğünü yaptı. Rejans Rus lokantası başta olmak üzere birçok şirketin basın danışmanlığı görevini üstlendi. Film + sinema dergisine Türk sineması röportajları yaptı. Küçük Sinemacılar, Benim Trafik Kitabım, 'Çevremi Seviyorum' adı altında on iki tane ‘çevreci’, dört tane fantastik çevre temalı yirminin üzerinde çocuk kitabı bulunuyor. Sosyal medyada yolunu kaybeden bir genç kızın maceralarını anlattığı ‘Leylalı Haller’ yazarın ilk romanı. Kaşif Karınca ise beyaz yakalılara çocuk kafasıyla yazdığı ufak bir yaşam manifestosu özelliği taşıyor. TRT’ye çektiği ‘Bakış’ adlı bir kısa filmi bulunuyor. Halen aylık sinema dergisi cinedergi.com'un editörü, beyazperde.com ve öteki sinema yazarı. Kişisel yazılarını paylaştığı banubozdemir.com sitesi de bulunan yazar filmlerde ve festivallerde jüri üyesi olarak görev alıyor, filmlere basın danışmanlığı yapıyor, sinema ve kısa film atölyelerinde ders veriyor. Çocuklarla sinema ve çevre atölyeleri düzenliyor.

CEVAP VER

Lütfen yorumunuzu giriniz!
Lütfen isminizi buraya giriniz

Bu site, istenmeyenleri azaltmak için Akismet kullanıyor. Yorum verilerinizin nasıl işlendiği hakkında daha fazla bilgi edinin.